Bir yıl önce bugün. 05 Şubatı 06 Şubata bağlayan gece 04.17 de tüm ülke olarak yüreklerimiz yandı. Dayanılmaz bir acıya uyandık. 

Yapılan açıklamalarda depremin merkez üssü olan Kahramanmaraş dışında Hatay, Osmaniye, Adıyaman, Diyarbakır, Şanlıurfa, Gaziantep, Kilis, Adana, Malatya ve Elazığ'da 53 bin 537 kişinin hayatını kaybettiği, 107 bin 213 kişinin de yaralandığı söylendi.

Her ne kadar İstanbul’da doğup büyüdüysem de benim kökenim Adıyaman. Hali hazırda birçok akrabam, kardeşlerim orada yaşıyor.

06 Şubat sabaha karşı 04,45 de telefonum çaldı. Arayan kardeşim Ahmet’in eşi Özgül’dü. Onun söyledikleri karşısında konuşamayacak şekilde şoka girdim. Onlar ailecek binalarından sağ salim çıkabilenler arasındaydılar ama tüm dehşeti küçük çocuklarıyla birlikte yaşamışlardı.

Daha sonra kardeşim Ahmet’in söylediği şeyler daha da dehşet vericiydi; 

 “Abi Bildiğin Adıyaman var ya… Artık yok… Yüzyıllarca ayakta kalmış olan Ulu Cami, Kab Cami, Yenipınar Cami, Belediye Binası, Hükümet Binası artık yok. Yerlerinde yalnızca yıkıntılar ve ağlayan, dövünen insanlar var. Her aileden göçük altında kalan insanlar oldu. Birlikte oturup kalktığımız, yiyip içtiğimiz dostlar öldü. Sanki bir kabustayız ve uyanamıyoruz.” Dedi. 

Diğer akrabalara ulaşmaya çalışıyordum ama şebekeler çöktüğü için bir süre kimseye ulaşamadım. “Ateş düştüğü yeri yakar” sözünün anlamını o gün çok daha iyi bir şekilde anladım. Neden sonra bağlantı kurup iyi olduklarını öğrenene kadar bir çeşit kabir azabı çektim.

Birçok insan bizim kadar şanslı değildi. Bizim insanlarımızda kayıp yoktu ama çok ocak söndü, çok yürek yandı o gün. Allah bir daha ne bizim ülkemize ne de evrenin başka bir köşesine bu acıyı yaşatmasın. Tekrar başımız sağ olsun Türkiye.